Damien Hirst - Nothing Matters

Damien Hirst - Nothing Matters
25 november - 30 januari 2010
White Cube Mason's Yard en Hoxton Square

Toen bekend werd dat Damien Hirst weer schilderijen zou gaan exposeren hield de kunstwereld even zijn adem in: schilderijen?? Na de overdaad van complete boerderijen op sterk water, vastgeplakte vlinders en duizenden diamanten, schilderijen? Het lijkt alsof Hirst met For the Love of God de top bereikt heeft van zijn bombast, en heeft besloten om terug te gaan naar de basis. Zo'n jaar geleden las ik in een interview met Damien Hirst dat hij zijn schilderijen nog niet durfde te tonen, omdat hij er nog onzeker over was, werd ik benieuwd. Zou Hirst dan eindelijk een voor hem ongekende emotie tonen: bescheidenheid?
Afgelopen week opende bij zijn Londense thuisbasis de White Cube van Jay Joplin een solotentoonstelling, na de al eerder geopende reeks werken die te zien zijn in de Wallace collection in Londen.
Dat het erg was, met die schilderijen van Hirst, gonsde al een tijdje rond in de pers. Onder het motto eerst zien dan geloven wilde ik zo objectief mogelijk het werk zien in de White Cube.
De grote ruimte in de locatie aan het Hoxton Square is gevuld met 9 schilderijen, die allemaal nogal op elkaar lijken. Een soort lichtblauwe tint met daarop stippen, lijnen en kraaien. Al dan niet met echte zwarte veren vastgeplakt op de kraaien. Wat Hirst noemde als zijn grote onzekerheid over de schilderijen blijkt nog degelijk heftig aanwezig in de werken: dat ze op werk van Francis Bacon zouden lijken. En dat doen de schilderijen van Hirst. Niet een beetje, maar heel erg. En dan slecht uitgevoerd.
Ik probeerde mezelf af te vragen wat ik van het werk van vinden als ik niet wist dat het van Hirst was, maar van een onbekende schilder: waarschijnlijk was het dan nog slechter geweest.
De thematiek is overduidelijk Hirst: dood en verderf voert de overtoon. Maar de Bacon-achtige kleuren, lijnen en schimmen zijn zwak, eigenlijk ronduit slecht geschilderd. De grauwe schedels op fletsgroene achtergronden komen over als één groot cliché.
Jammer dat Hirst niet gewacht had tot hij, in dit voor hem bewonderingswaardige avontuur, wat nader tot zichzelf was gekomen. En in had gezien dat zijn assistenten niet voor niets jarenlang de stippenschilderijen voor hem maakten.