The building rises up behind the old streets of Piccadilly like a cathedral. The only materials it is visibly made of are white painted concrete, steel and glass. The building at Mason’s Yard is the latest gallery space of Jay Joplin’s White Cube. Recently build, its name is no lie: this is the ultimate White Cube.
When you get inside, the place resembles all what comes to mind when we think of a modern gallery space. White walls, sealed windows and artificial light coming from above. The outside world is completely blocked out. Keeping out change and time of the turning world around us, the White Cube becomes a non-space. This building has no traces of life: no scratches on the walls, no faded colors or light, just white perfection. Non-space can in science be seen as the opposite of a black hole. It is not an empty space; it is a volume empty of space. It has no identity.
The high ceilings, the white walls and the light do however suggest we are in some sort of sacred place. The gallery becomes like a chamber of eternal display, almost like a church or the holy buildings in ancient Egypt. Art is ritually presented, and through the feeling of eternity we are suggested all the art we see in here is indeed a masterpiece.
The religious aspects of the white cube also have effects on us as a spectator. When we enter this building, we leave a certain part of ourselves outside the door. We switch on our artistic attitude. This is necessary for us to know how we should behave in such a space. Our artistic attitude is switched on by the surroundings of the white cube. This heavy context immediately tells us we are looking at art, we are not supposed to touch it, and we have to keep quiet. Also, we know we are expected to think about the art, before we can understand it. This means what we left outside of the white cube is our body. All we need is our eyes connected to our brains. When entering the white cube, we accept to be a reduced version of ourselves. We are just spiritual beings now.
On the one hand, the white cube draws all our attention towards the artworks, glorifying them. The space does not distract us and gives us a breath of fresh air from the busy world outside. But on the other side the white cube is a prison of social context and lacks everything that defines life and therefore art. By defining the context of art in such a heavy way, it almost becomes irrelevant if there is an empty canvas on show or a great work of art.
Wednesday 10 November 2010
Tuesday 2 November 2010
the spectacle
The Ladies’ Paradise
Rianne Groen
When you enter Harrods, one of the world’s most famous department stores, all your senses are sharpened at once. A door is held open for you, upon which you enter through a wade of perfume. Faces smile at you, you smile back. Your feet sink in the carpet as you see a perfectly lit Yves Saint Laurent bag. But the true spectacle of Harrods is to be found in the center of the store: the Egyptian staircase. You enter a world of splendor, kitsch and banal wealth, and you will love it. While going up the escalators, the gold shimmers and soft music plays. The smell of perfume shifts to the smell of luxury leather goods. When you get off at one of the floors, it is hard to get back. There are so many objects of desire…
Posters of celebrities are displayed all over the walls, promoting fashion or other must-haves. Their faces are comforting: they are the spectacular representations of living human beings, here to be worshipped by us.
The gold of the escalators, the Egyptian ornaments, are all as fake as you can make them. But this is exactly what we like so much about them: it is as fake as the special effects in the old Star Wars movies, but we enjoy the fake to enjoy the spectacle.
Halfway down the escalators is a reminder to perhaps one of the most spectacular events in media history: it is a monument to Dodi Al Fayed, son of Harrods’ former owner, and Princess Diana. The monument is shaped in the form of a glass pyramid. It holds a wineglass with a lipstick mark of the princess. In its sentimentality and in memory of the event it perfectly fits the spectacle of the Egyptian staircase.
When you leave the Egyptian staircase to find yet another floor of commodities, you enter a place called the shoe boudoir. In this dark place, commodity fetishism is at its best. Diamond encrusted sandals are placed on a marble base, lit by several small spots to dazzle you. The heels are so high and thin you do not even dare to touch them. These shoes are truly not for wearing.
The people at Harrods proudly claim to sell ‘all things for all people, everywhere’. When Ronald Reagan once phoned Harrods to ask if they sold elephants, the reply was “would that be African or Indian sir?”. The department store is a whole world in objects, turning into an objectified world. The manifestation of the spectacle makes us into consumers of illusions.
The spectacle sucks us in, and without noticing you are standing outside with several bags in your hand. We take our commodities to the counter, and when we have paid they ask us: “do you need anything else?”. Difficult question.
Rianne Groen
When you enter Harrods, one of the world’s most famous department stores, all your senses are sharpened at once. A door is held open for you, upon which you enter through a wade of perfume. Faces smile at you, you smile back. Your feet sink in the carpet as you see a perfectly lit Yves Saint Laurent bag. But the true spectacle of Harrods is to be found in the center of the store: the Egyptian staircase. You enter a world of splendor, kitsch and banal wealth, and you will love it. While going up the escalators, the gold shimmers and soft music plays. The smell of perfume shifts to the smell of luxury leather goods. When you get off at one of the floors, it is hard to get back. There are so many objects of desire…
Posters of celebrities are displayed all over the walls, promoting fashion or other must-haves. Their faces are comforting: they are the spectacular representations of living human beings, here to be worshipped by us.
The gold of the escalators, the Egyptian ornaments, are all as fake as you can make them. But this is exactly what we like so much about them: it is as fake as the special effects in the old Star Wars movies, but we enjoy the fake to enjoy the spectacle.
Halfway down the escalators is a reminder to perhaps one of the most spectacular events in media history: it is a monument to Dodi Al Fayed, son of Harrods’ former owner, and Princess Diana. The monument is shaped in the form of a glass pyramid. It holds a wineglass with a lipstick mark of the princess. In its sentimentality and in memory of the event it perfectly fits the spectacle of the Egyptian staircase.
When you leave the Egyptian staircase to find yet another floor of commodities, you enter a place called the shoe boudoir. In this dark place, commodity fetishism is at its best. Diamond encrusted sandals are placed on a marble base, lit by several small spots to dazzle you. The heels are so high and thin you do not even dare to touch them. These shoes are truly not for wearing.
The people at Harrods proudly claim to sell ‘all things for all people, everywhere’. When Ronald Reagan once phoned Harrods to ask if they sold elephants, the reply was “would that be African or Indian sir?”. The department store is a whole world in objects, turning into an objectified world. The manifestation of the spectacle makes us into consumers of illusions.
The spectacle sucks us in, and without noticing you are standing outside with several bags in your hand. We take our commodities to the counter, and when we have paid they ask us: “do you need anything else?”. Difficult question.
the beloved object
The sea in a shell – Rianne Groen
When you press it against your ear, you can hear the sea. At least, that is what my grandmother used to tell me when I was younger. I have seen quite some seas and oceans since, but none of them sound like this.
The shape is like a human heart, and it can just fit in my hand. On top of it is a carving of a woman, which is quite badly executed. I have no idea who the woman is; she has a sharp nose, pearls in her ears and a great haircut. Maybe she was a Greek goddess, the butcher’s daughter, or what the carver wished his wife to look like. The ugliness has something appealing in it. The kind of people who collect Swarovski crystal dogs and fake Hummel figurines would love it. The creases are filled with grey dust. It must be at least fifty years old, maybe more.
The bottom is a pink fleshy color, like a plump mouth with sharp teeth. The opening looks like a big animal growling at you. Sometimes I see it as a more sensual image, like the frightening flower vaginas in Pink Floyd’s animations. I like to feel it; it is smooth and curved, but at the same time rough and prickly. A blind man would enjoy the object, because there is so much to feel. Perhaps he would be slightly confused about the carved part on top, which mixes natural shapes with an unnatural human form.
Actually, something used to live in there, way before it got to me. I do not know what it looked like, but it probably had several little legs and a very soft body so it could squeeze in. It used to live on the bottom of the sea, surrounded by sand, shiny fishes and sharks. Sometimes it would hide. The weight would be heavy on its back, but it would be safe because this was his home. Maybe that is where it got its sound, on the bottom of the ocean. But it is now empty, and nobody lives there anymore. I do not think the carved woman was already there. She came in later.
Sometimes I like to hold it in my hand. The weight of it makes me feel like it is an important object. It makes me think of the famous book by William Golding, Lord of the Flies. The children in the book used to have something like this, which was their symbol of power. If they had it in their possession, they could talk. Since I have it at home, I am always free to speak.
I might be wrong about it being empty. To me there is still something living inside; my grandmother who used to tell me to listen to the sea.
When you press it against your ear, you can hear the sea. At least, that is what my grandmother used to tell me when I was younger. I have seen quite some seas and oceans since, but none of them sound like this.
The shape is like a human heart, and it can just fit in my hand. On top of it is a carving of a woman, which is quite badly executed. I have no idea who the woman is; she has a sharp nose, pearls in her ears and a great haircut. Maybe she was a Greek goddess, the butcher’s daughter, or what the carver wished his wife to look like. The ugliness has something appealing in it. The kind of people who collect Swarovski crystal dogs and fake Hummel figurines would love it. The creases are filled with grey dust. It must be at least fifty years old, maybe more.
The bottom is a pink fleshy color, like a plump mouth with sharp teeth. The opening looks like a big animal growling at you. Sometimes I see it as a more sensual image, like the frightening flower vaginas in Pink Floyd’s animations. I like to feel it; it is smooth and curved, but at the same time rough and prickly. A blind man would enjoy the object, because there is so much to feel. Perhaps he would be slightly confused about the carved part on top, which mixes natural shapes with an unnatural human form.
Actually, something used to live in there, way before it got to me. I do not know what it looked like, but it probably had several little legs and a very soft body so it could squeeze in. It used to live on the bottom of the sea, surrounded by sand, shiny fishes and sharks. Sometimes it would hide. The weight would be heavy on its back, but it would be safe because this was his home. Maybe that is where it got its sound, on the bottom of the ocean. But it is now empty, and nobody lives there anymore. I do not think the carved woman was already there. She came in later.
Sometimes I like to hold it in my hand. The weight of it makes me feel like it is an important object. It makes me think of the famous book by William Golding, Lord of the Flies. The children in the book used to have something like this, which was their symbol of power. If they had it in their possession, they could talk. Since I have it at home, I am always free to speak.
I might be wrong about it being empty. To me there is still something living inside; my grandmother who used to tell me to listen to the sea.
Walid Raad: Miraculous beginnings
On Walid Raad
The new exhibition in the Whitechapel Gallery by Walid Raad has so many layers that I wonder if every visitor gets all of it.
At first it all seems like a very serious exhibition on the history of Lebanon, when we are looking at a lot of archival material of all the atrocities that happened in civil war.
But it already starts when you enter the exhibition and you see this scheme about the way ‘they’ have documented all this archive material and filed it. They, The Atlas Group, already pose a problem. Who are they? Actually, a fictional group which is only Walid Raad. So, this Atlas Group found out a lot of things on the Lebanon war. But who made the pictures of the car bombs? Who made the video tape of the hostage? Who found the pictures with the drowned people in them? Everything gets confusing. But you believe the art institute will always tell the truth. So you continue to take things seriously.
When you enter the other large room of the exhibition upstairs things start to get really confusing. A scale model of the exhibition is shown on a table in the middle of the room. Including miniatures of the car bomb series, and even smaller versions of the videos downstairs are playing. When you read the text on the wall, it says that Walid Raad refused an exhibition in a new museum in Lebanon a couple of times. When he finally agreed, and unpacked the works after shipping, he found out all of his artworks had shrunk to a very small size! So he was very uncertain about what to do. In the end he decided to make a small museum to make the shrunken artworks fit. Now, what is this all about? Did the artworks of Walid Raad actually shrink?
When I went to see Walid Raad speak last Friday at the artist talk in the Whitechapel Gallery, it was all very natural. He spoke about the shrinking of his artworks, and nobody got up to ask him what the hell he was talking about. At first I did not understand what he was talking about, but later on I just sat listening like it was completely normal his artworks had shrunk. Now this is exactly what I found so extremely interesting about Walid Raad. He is a hugely intellectual person, but also a good speaker with a very flexible mind. He makes us think: ok, so now these artworks are so small, what should we do with the museum? Can we let it shrink as well? When we were discussing the exhibition with Daniel Herrmann at the Whitechapel, he said: Is Walid Raad even Lebanese? Nobody ever checked it. He has lived almost his whole life in the United States. Are these actually pictures of smoke from bombs? Maybe it is just a barbeque.
But it is not the point. It is the way he assembles things, put them together. Creates stories. Makes people think: about Lebanon, about art, about the art institution.
The new exhibition in the Whitechapel Gallery by Walid Raad has so many layers that I wonder if every visitor gets all of it.
At first it all seems like a very serious exhibition on the history of Lebanon, when we are looking at a lot of archival material of all the atrocities that happened in civil war.
But it already starts when you enter the exhibition and you see this scheme about the way ‘they’ have documented all this archive material and filed it. They, The Atlas Group, already pose a problem. Who are they? Actually, a fictional group which is only Walid Raad. So, this Atlas Group found out a lot of things on the Lebanon war. But who made the pictures of the car bombs? Who made the video tape of the hostage? Who found the pictures with the drowned people in them? Everything gets confusing. But you believe the art institute will always tell the truth. So you continue to take things seriously.
When you enter the other large room of the exhibition upstairs things start to get really confusing. A scale model of the exhibition is shown on a table in the middle of the room. Including miniatures of the car bomb series, and even smaller versions of the videos downstairs are playing. When you read the text on the wall, it says that Walid Raad refused an exhibition in a new museum in Lebanon a couple of times. When he finally agreed, and unpacked the works after shipping, he found out all of his artworks had shrunk to a very small size! So he was very uncertain about what to do. In the end he decided to make a small museum to make the shrunken artworks fit. Now, what is this all about? Did the artworks of Walid Raad actually shrink?
When I went to see Walid Raad speak last Friday at the artist talk in the Whitechapel Gallery, it was all very natural. He spoke about the shrinking of his artworks, and nobody got up to ask him what the hell he was talking about. At first I did not understand what he was talking about, but later on I just sat listening like it was completely normal his artworks had shrunk. Now this is exactly what I found so extremely interesting about Walid Raad. He is a hugely intellectual person, but also a good speaker with a very flexible mind. He makes us think: ok, so now these artworks are so small, what should we do with the museum? Can we let it shrink as well? When we were discussing the exhibition with Daniel Herrmann at the Whitechapel, he said: Is Walid Raad even Lebanese? Nobody ever checked it. He has lived almost his whole life in the United States. Are these actually pictures of smoke from bombs? Maybe it is just a barbeque.
But it is not the point. It is the way he assembles things, put them together. Creates stories. Makes people think: about Lebanon, about art, about the art institution.
FRIEZE art fair 2010
On the Frieze art fair 2010
My first time at the Frieze fair was not shockingly different from other international fairs I have visited before (Art Amsterdam, Art Rotterdam, Art Brussels, Art Forum Berlin). Many people, a lot of good art and a lot of bad art. What disappointed me was the amount of big galleries with known artists. I always like to go to art fairs to find out about new artists, to explore. But at the Frieze there was not so much to explore. Some artists keep returning in the stands of different galleries. In that way a lot of galleries keep on the safe side: show their greatest hits to be sure of good sales.
There were some interesting galleries from outside the UK: from Moscow, Amsterdam, Seoul etc. The chic galleries that represent famous artists were also there in quite big numbers (Perrotin Paris, Xavier Hufkens Brussels, White Cube London etc.).
The most expensive artwork that I saw and know the price of was a sculpture by John Chamberlain ($ 1.500.000). Also available was work by this year’s Turner Prize nominee Angela de la Cruz, which sculpture was listed for 40.000 pounds.
Interesting artists I saw were: Shirazeh Houshiary (Lisson Gallery), Sergej Jensen (Anton Kern gallery and Galerie Neu), Germaine Kruip (The Approach), Alex Buldakov (XL gallery, who were also selling the infamous ugly iPhone artwork) and Gabriel Lester (Fons Welters).
My first time at the Frieze fair was not shockingly different from other international fairs I have visited before (Art Amsterdam, Art Rotterdam, Art Brussels, Art Forum Berlin). Many people, a lot of good art and a lot of bad art. What disappointed me was the amount of big galleries with known artists. I always like to go to art fairs to find out about new artists, to explore. But at the Frieze there was not so much to explore. Some artists keep returning in the stands of different galleries. In that way a lot of galleries keep on the safe side: show their greatest hits to be sure of good sales.
There were some interesting galleries from outside the UK: from Moscow, Amsterdam, Seoul etc. The chic galleries that represent famous artists were also there in quite big numbers (Perrotin Paris, Xavier Hufkens Brussels, White Cube London etc.).
The most expensive artwork that I saw and know the price of was a sculpture by John Chamberlain ($ 1.500.000). Also available was work by this year’s Turner Prize nominee Angela de la Cruz, which sculpture was listed for 40.000 pounds.
Interesting artists I saw were: Shirazeh Houshiary (Lisson Gallery), Sergej Jensen (Anton Kern gallery and Galerie Neu), Germaine Kruip (The Approach), Alex Buldakov (XL gallery, who were also selling the infamous ugly iPhone artwork) and Gabriel Lester (Fons Welters).
Monday 22 March 2010
The Hoerengracht - Amsterdams Historisch Museum
-600x400.jpg)
Afgelopen donderdag opende onder het genot van oesters, chocolade aardbeien en veel luidruchtige gasten de tentoonstelling The Hoerengracht in het Amsterdams Historisch Museum. Het project, dat vooral draait om een enorm kunstwerk van Ed en Nancy Kienholz, was hiervoor nog te zien in de National Gallery in Londen. De tentoonstelling reist de wereld rond, maar waar zou een project over de Wallen beter passen dan in Amsterdam? Voor het Amsterdams Historisch is het bovendien een prachtige kans om geschiedenis van de stad te koppelen aan hedendaagse kunst.
The Hoerengracht is een enorme installatie, die de visie van Ed en Nancy Kienholz op de Amsterdamse Wallen weergeeft. De hoeren zijn een soort barbiepoppen, realistisch want letterlijke afgietsels van meisjes, met een glazen kast over hun hoofd. Inclusief drogende was, rode lampen, fietsen en amsterdammertjes. Voor ons als Nederlander doet het niet erg shockerend aan. Tien minuten lopen verderop kun je het immers in het echt zien. In andere wereldsteden, waar men niet zo gewend is aan de legale prostitutie, zal dat misschien wel anders zijn.
In de tentoonstelling zijn nog een aantal andere interessante werken te zien, alhoewel dit enigszins een allegaartje is van kunstwerken die over hoeren gaan. De video van Marina Abramovic, die voor twee uur van plek wisselt met een hoer, is een interessante toevoeging. Het indrukwekkendste videowerk is dat van Marieken Verheyen, die zelf een avond achter het raam ging zetten en met een verborgen camera de mensen filmde die langsliepen. Voor het videoscherm staat een barkruk opgesteld, waar je als bezoeker op kunt zitten. Kijkend naar het scherm zie je mannen staren, lachen, vragend kijken hoeveel geld je wilt. Confronterend is dat zeker!
The Hoerengracht is een belangrijke expositie over de in Amsterdam zo vanzelfsprekende aanwezigheid van de Wallen. Shockeren doet het de nuchtere Hollanders niet, maar het laat ons wel weer eens goed nadenken over wat wij als Nederlanders eigenlijk vinden van de legale prostitutie in ons land.
Sunday 14 March 2010
Maria Roosen - Blow
Maria Roosen - Blow
Galerie Fons Welters
13 maart - 24 april 2010
Afgelopen zaterdag opende bij Fons Welters een nieuwe solotentoonstelling van Maria Roosen. We kennen Roosen allemaal van haar bijzondere glaswerken, gehaakte zonnebloemen en kleurrijke aquarellen in tentoonstellingen in onder andere Stedelijk Museum Schiedam en Singer Laren.
Het glaswerk van Maria Roosen is adembenemend. Als slappe vormen of losse ledematen hangen de glazen bellen gedrapeerd over boomstammen en takken. Voor een aantal nieuwe werken heeft ze het glas letterlijk om de boom heen geblazen. De glazen bel is zo op een tak gezakt: je kan deze procedure herkennen doordat de takken van de boomstammen zijn zwartgeblakerd van het gloeiend hete glas.
Het glas gaat zo een samenwerking aan met de bomen, er onstaat hierdoor een heel natuurlijke situatie. Vreemd zijn de glazen vormen soms ook: wanneer ze in een bruinrode kleur slapjes op een boomstronk hangen roepen ze een onwerkelijke vergelijking op met menselijke organen. Alsof de glazen vorm vol donkere aderen elk moment kan gaan kloppen als een hart!
Ook de aquarellen zitten vol leven: het lijkt alsof Maria Roosen de sterk verdunde verf zo op het papier heeft doen onstaan, alsof ze glas blaast door de verf heen.
De metaforen zijn heel prikkelend in het werk. De natuurlijke materialen gaan een relatie aan met het menselijke. Door het glasblazen ontstaat iets bijzonders: ze blaast leven in haar werk.
Galerie Fons Welters
13 maart - 24 april 2010
Afgelopen zaterdag opende bij Fons Welters een nieuwe solotentoonstelling van Maria Roosen. We kennen Roosen allemaal van haar bijzondere glaswerken, gehaakte zonnebloemen en kleurrijke aquarellen in tentoonstellingen in onder andere Stedelijk Museum Schiedam en Singer Laren.
Het glaswerk van Maria Roosen is adembenemend. Als slappe vormen of losse ledematen hangen de glazen bellen gedrapeerd over boomstammen en takken. Voor een aantal nieuwe werken heeft ze het glas letterlijk om de boom heen geblazen. De glazen bel is zo op een tak gezakt: je kan deze procedure herkennen doordat de takken van de boomstammen zijn zwartgeblakerd van het gloeiend hete glas.
Het glas gaat zo een samenwerking aan met de bomen, er onstaat hierdoor een heel natuurlijke situatie. Vreemd zijn de glazen vormen soms ook: wanneer ze in een bruinrode kleur slapjes op een boomstronk hangen roepen ze een onwerkelijke vergelijking op met menselijke organen. Alsof de glazen vorm vol donkere aderen elk moment kan gaan kloppen als een hart!
Ook de aquarellen zitten vol leven: het lijkt alsof Maria Roosen de sterk verdunde verf zo op het papier heeft doen onstaan, alsof ze glas blaast door de verf heen.
De metaforen zijn heel prikkelend in het werk. De natuurlijke materialen gaan een relatie aan met het menselijke. Door het glasblazen ontstaat iets bijzonders: ze blaast leven in haar werk.
Nog te zien: laatste week Hidenori Mitsue bij VOUS ETES ICI
.jpg)
Op 19 februari opende bij VOUS ETES ICI een solotentoonstelling van Hidenori Mitsue (1969). Het is de eerste keer dat de Japanse schilder een samenwerking aangaat met VOUS ETES ICI.
Onder de indruk van de vitaliteit van de Europese schilderkunst besloot Mitsue in 2005 naar Nederland te komen om een kunstopleiding te volgen. In 2007 studeerde hij af aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Dit jaar heeft hij de DAI, de Master-opleiding aan de AKI in Enschede, afgerond.
De schilderijen van Hidenori tonen een groot vertrouwen in de schilderkunst. In het werk worden abstractie en figuratie tegen elkaar uitgespeeld. Vaak is er sprake van een herkenbaar object dat is omgeven met vervreemdende kleuren en situaties. Alledaagse beelden van dieren, mensen of de natuur worden in een nieuw daglicht geplaatst. De schilderijen ontstaan telkens vanuit een specifieke materialisatie: besneeuwde bergtoppen uit pasteuze olieverf en dynamische lichtstralen uit fluorescerende spuitlak. Zo worden herkenbare en onherkenbare elementen gecombineerd en ontstaan er nieuwe schilderkunstige situaties. De sprookjesachtige taferelen houden de blik van de toeschouwer vast.
In de schilderijen van Hidenori Mitsue schemert duidelijk zijn Japanse achtergrond door: traditionele onderwerpen als besneeuwde bergtoppen en bloesemtakken gaan hand in hand met moderne beelden van dure auto’s en huizen. De kracht van zijn werk ligt echter niet in zijn gemengde culturele achtergrond, maar in zijn schilderkunstige interpretatie van de wereld om zich heen. Hij heeft geen vastomlijnd procedé maar brengt steeds op een nieuwe manier zijn verhalen in beeld. Hidenori Mitsue schept met zijn werk moderne mythen.
De tentoonstelling wordt samengesteld door Lieven Hendriks, die als kunstenaar vertegenwoordigd wordt door VOUS ETES ICI, maar ook voormalig docent van Hidenori Mitsue is op de HKU. Lieven Hendriks heeft in de selectie zowel ouder als recent werk opgenomen. De tentoonstelling is gericht op de veelzijdigheid en de verschillende schilderkunstige benaderingen die het werk van Mitsue kenmerken.
Wednesday 3 March 2010
Kunsthal KAdE: Charlie Roberts
Sinds drie weken loop ik stage bij Kunsthal KAdE in Amersfoort. De kunsthal bestaat nog niet zo lang, heeft geen collectie, dus heeft veel vrijheid om allerlei leuke tentoonstellingen te maken. Zo zagen we eerder al de openingsexpositie Wonderland - Through the looking glass (met de fantastische muurschildering van Paul Morrison)en het gedurfde Van Lieshout Van Lieshout Van Lieshout Van Lieshout & Van Lieshout (waar ik al een tijd geleden over schreef). Afgelopen vrijdag opende een grote solotentoonstelling van Charlie Roberts. Ik ken Charlie nu een jaar via mijn werk bij VOUS ETES ICI, en het is fantastisch dat hij in KAdE zo'n groot podium heeft gekregen.
Charlie is Amerikaans, maar werkt en woont in Noorwegen, net buiten Oslo. Door die keus is hij in staat om de Amerikaanse cultuur, die een grote rol speelt in zijn werk, vanaf een afstand bekijken.
Voor de tentoonstelling in Amersfoort werd vrijwel al het werk uit Nederlandse privé-en bedrijfscollecties gebruikleend. Daarnaast is Charlie een paar weken keihard aan het werk geweest om nieuw werk te maken, waaronder twee sculpturen en een installatie. In totaal zijn er dan ook zo'n 80 werken te zien in de tentoonstelling.
Eerst wat over het werk van Charlie Roberts: zowel zijn fijne werk op papier als zijn grove sculpturen bruisen van kleur en leven. De werken op papier zijn vaak verzamelingen van muzikanten, acteurs of citaten uit de kunstgeschiedenis. Hoe los zijn manier van werken ook lijkt, de details zijn ongelooflijk. Neem bijvoorbeeld het werk Picasso's Tomb, een enorm schilderij van een soort kathedraal die is opgedragen aan Picasso. In het gebouw bevinden zich zo'n honderd werken van Picasso, allemaal in miniatuur nageschilderd, maar zo te herkennen. Ook zijn er een aantal 'stories' te zien, werken die opgebouwd zijn uit kleine plaatjes en als een stripverhaal functioneren.
Als je wilt kun je uren kijken.
De grote, uit boomstammen gehakte sculpturen vullen de grote ruimte op de eerste verdieping. Voor het grootste deel zijn ze afkomstig uit de Sonsbeek tentoonstelling in 2008, waar Charlie een installatie maakte in het bos. De beschilderde beelden bewaken als totempalen het podium waar hij tijdens de opening optrad met zijn band Krapp Kapp. Muziek is een rode draad in zijn werk: zo zijn rond de installatie werken te zien die fantasierijke verhalen vertellen over het onstaan van Krapp Kapp.
Het enthousiasme voor het werk van Charlie Roberts is groot in Nederland: zowel voor oud als jong, kunstliefhebber of leek. Zijn werk is nooit oppervlakkig, maar toch voor iedereen te begrijpen. Een universele beeldtaal!
.jpg)
Tuesday 9 February 2010
Carsten Holler - Divided Divided
Wie de aankondigingen van Boijmans van Beuningen een beetje volgt kon er niet om heen: een grote tentoonstelling van Carsten Holler zou site specific in het museum worden geinstalleerd. We wisten al, dat er een heuse hotelkamer in het museum zou komen, waar je tegen een fors bedrag een nachtje zou kunnen doorbrengen.
Wie het werk van Carsten Holler een beetje kent zal veel goeds verwachten van deze tentoonstelling. Eerder al plaatste Holler enorme glijbanen in Tate Modern, en ook caroussels en kanaries komen met enige regelmaat terug.
De verwachtingen waren dus hooggespannen.
In Divided Divided is alles aan de hand van een soort wiskundige formule opgedeelt. Doel is om de zintuiglijke ervaring te ontregelen en uit te dagen. Zo zijn de bekende mega paddestoelen van Holler ook van de partij: maar dit keer is elk kwart van de paddestoel van een andere zwammensoort. Het schijnt ook dat de zaal waar deze in staan, die enorme balzaal van Boijmans van 1500 vierkante meter, is opgedeelt volgens een bepaald systeem, alhoewel je dat ter plekke niet echt doorhebt. Het overheersende gevoel is eerder: had Carsten Holler niet wat meer paddestoelen kunnen maken om die ruimte te vullen? Het geheel doet wat leeg aan. De zingende kanaries in 7 vogelkooien vormen misschien wel het mooiste werk. Naast twee video's, een soort spiraal waar je in kunt lopen, en de roterende hotelkamer is er niet veel werk te zien. En de zintuigen ontregelen doet het al helemaal niet echt. Divided Divided is een mooie tentoonstelling, maar mist het verwachte spectakelstuk.
Op de opening heeft Sjarel Ex er ook al niet veel over mee te delen. Zijn toespraak van zo'n twee minuten, waarin hij 4 tentoonstellingen opent, eindigt met de aankodiging dat er in de hal van het museum onder een discobal gedanst kan worden op afrikaanse beats. En dan komt de catering al met de sushi aangelopen.
Art Rotterdam 2010
Mijn hoogtepunten voor Art Rotterdam 2010:
Nik Christensen bij Galerie Gabriel Rolt
Grote zwart/wit schilderijen op grof papier. Een soort mega aquarellen, eigenlijk, met lugubere beelden van zwarte kraaien die in varkens veranderen. Verrassend en intrigerend werk.
Karen Sargsyan bij Juliette Jongma
De papieren sculpturen zijn een graag geziene gast op beurzen en tentoonstellingen, maar in de groepspresentatie van Juliette Jongma valt op dat ook kleine werken goed tot zijn recht komen
Lotte van Lieshout bij Livingstone / Willy Schoots
Minder bekendere Van Lieshout maakt sprookjesachtige schilderijen in vreemde kleuren die haar tot een soort vrouwelijke, minder aggresieve Daniel Richter maken.
Sylvie Zijlmans en Jurriaan Molenaar bij Tanya Rumpff
Sylvie Zijlmans steekt met kop en schouders uit boven de doorgaans zeer matige fotowerken die te zien zijn op de Art Rotterdam dit jaar; want heeft namelijk wel inhoud.
Verder waren er mooie, wat kleinere, verstilde werken van Jurriaan Molenaar te zien.
Harmen Brethouwer bij Hidde van Seggelen
Gekke puntige kegels van sjieke keramiek van Harmen Brethouwer blijven boeien.
Maartje Korstanje bij Upstream Gallery
Enorme kartonachtige sculpturen die met grote tentakels om zich heen grijpen. Je moet het maar durven te brengen op een beurs.
Jan Maarten Voskuil bij Galerie Rob de Vries
Vorig jaar op de Art Amsterdam ook al solo; Rob de Vries herhaalt zijn truukje, maar het werk blijft erg mooi, én erg goed verkopen
Paulien Oltheten bij Fons Welters
Vreemd werk dat eigenlijk niet zo geschikt is om te laten zien op een beurs, maar wat daardoor des te meer een verademing is
Christof Mascher bij VOUS ETES ICI
Niet helemaal objectief, omdat ik bij VOUS ETES ICI werk, maar Christof Mascher is met zijn 31 jaar een groot schildertalent waar we hopelijk nog veel van gaan horen.
.jpg)
Nik Christensen bij Galerie Gabriel Rolt
Grote zwart/wit schilderijen op grof papier. Een soort mega aquarellen, eigenlijk, met lugubere beelden van zwarte kraaien die in varkens veranderen. Verrassend en intrigerend werk.
Karen Sargsyan bij Juliette Jongma
De papieren sculpturen zijn een graag geziene gast op beurzen en tentoonstellingen, maar in de groepspresentatie van Juliette Jongma valt op dat ook kleine werken goed tot zijn recht komen
Lotte van Lieshout bij Livingstone / Willy Schoots
Minder bekendere Van Lieshout maakt sprookjesachtige schilderijen in vreemde kleuren die haar tot een soort vrouwelijke, minder aggresieve Daniel Richter maken.
Sylvie Zijlmans en Jurriaan Molenaar bij Tanya Rumpff
Sylvie Zijlmans steekt met kop en schouders uit boven de doorgaans zeer matige fotowerken die te zien zijn op de Art Rotterdam dit jaar; want heeft namelijk wel inhoud.
Verder waren er mooie, wat kleinere, verstilde werken van Jurriaan Molenaar te zien.
Harmen Brethouwer bij Hidde van Seggelen
Gekke puntige kegels van sjieke keramiek van Harmen Brethouwer blijven boeien.
Maartje Korstanje bij Upstream Gallery
Enorme kartonachtige sculpturen die met grote tentakels om zich heen grijpen. Je moet het maar durven te brengen op een beurs.
Jan Maarten Voskuil bij Galerie Rob de Vries
Vorig jaar op de Art Amsterdam ook al solo; Rob de Vries herhaalt zijn truukje, maar het werk blijft erg mooi, én erg goed verkopen
Paulien Oltheten bij Fons Welters
Vreemd werk dat eigenlijk niet zo geschikt is om te laten zien op een beurs, maar wat daardoor des te meer een verademing is
Christof Mascher bij VOUS ETES ICI
Niet helemaal objectief, omdat ik bij VOUS ETES ICI werk, maar Christof Mascher is met zijn 31 jaar een groot schildertalent waar we hopelijk nog veel van gaan horen.
.jpg)
Sunday 24 January 2010
Sophie Calle - Talking to strangers
Sophie Calle - Talking to Strangers
De Pont Tilburg - 23 januari - 16 mei 2010
In samenwerking met de Whitechapel gallery in Londen opende gisteren in de Pont een grote solotentoonstelling van Sophie Calle. Ik had de tentoonstelling in Londen al gezien, maar het werk van Sophie Calle heeft altijd veel tijd nodig, dus zo erg was dat niet.
Middelpunt van de tentoonstelling is het werk Take care of yourself, dat in de Franse versie op de Biennale van Venetie in 2007 was te zien. Dit werk draait om een brief die Calle kreeg waarin haar toenmalige vriend het uitmaakte. Calle besloot de brief naar 107 vrouwen te sturen, die allemaal hun eigen visie op de brief geven. 'Take care of yourself' zijn de slotwoorden van die brief. Alle vrouwen reageren op de brief op hun eigen manier, vaak vanuit hun beroep. Een teksteditor onderstreept de herhalingen in de brief en haalt de fouten eruit: een balletdanseres danst op haar gevoel bij de brief, een kleuterjuf stelt aan haar leerlingen voor een andere einde aan het verhaal te schrijven. Zo zijn er 107 verhalen te zien, allemaal persoonlijke reacties op het zo herkenbare verdriet na een onverwachte breuk. Herkenbaarheid is een overheersend gevoel bij Take care of yourself: de onredelijkheid die uit de brief spreekt maakt je als toeschouwer bijna zo boos of verdrietig als Sophie Calle zich moet hebben gevoeld. Ik ben overigens wel heel erg benieuwd hoe een man het werk ervaart: zou hij meer begrip hebben voor de briefschrijver dan ik als vrouw heb?
De mooie vormgeving van het werk, dat steeds bestaat uit een foto van de vrouw die de brief leest en een visuele uiting (foto of video) van wat zij met de brief deed, zorgt ervoor dat het mogelijk wordt om zonder verveling urenlang door te brengen in de tentoonstelling.
Andere, kleinere werken zijn ondergebracht in de oude wolhokken van De Pont. Dit over het algemeen wat oudere werk laat net zo goed als Take care of yourself de kracht zien van het werk van Sophie Calle: de mogelijkheid om je als bezoeker toegetreden te voelen tot een ongelooflijke intimiteit en je persoonlijk betrokken te voelen bij vreemden. En hoewel het lijkt of Sophie Calle zichzelf compleet bloot geeft door aspecten uit haar persoonlijke leven zo letterlijk te gebruiken in haar werk blijft ze tegelijkertijd stil op de achtergrond: haar eigen reactie op de brief zullen we nooit lezen.
De Pont Tilburg - 23 januari - 16 mei 2010
In samenwerking met de Whitechapel gallery in Londen opende gisteren in de Pont een grote solotentoonstelling van Sophie Calle. Ik had de tentoonstelling in Londen al gezien, maar het werk van Sophie Calle heeft altijd veel tijd nodig, dus zo erg was dat niet.
Middelpunt van de tentoonstelling is het werk Take care of yourself, dat in de Franse versie op de Biennale van Venetie in 2007 was te zien. Dit werk draait om een brief die Calle kreeg waarin haar toenmalige vriend het uitmaakte. Calle besloot de brief naar 107 vrouwen te sturen, die allemaal hun eigen visie op de brief geven. 'Take care of yourself' zijn de slotwoorden van die brief. Alle vrouwen reageren op de brief op hun eigen manier, vaak vanuit hun beroep. Een teksteditor onderstreept de herhalingen in de brief en haalt de fouten eruit: een balletdanseres danst op haar gevoel bij de brief, een kleuterjuf stelt aan haar leerlingen voor een andere einde aan het verhaal te schrijven. Zo zijn er 107 verhalen te zien, allemaal persoonlijke reacties op het zo herkenbare verdriet na een onverwachte breuk. Herkenbaarheid is een overheersend gevoel bij Take care of yourself: de onredelijkheid die uit de brief spreekt maakt je als toeschouwer bijna zo boos of verdrietig als Sophie Calle zich moet hebben gevoeld. Ik ben overigens wel heel erg benieuwd hoe een man het werk ervaart: zou hij meer begrip hebben voor de briefschrijver dan ik als vrouw heb?
De mooie vormgeving van het werk, dat steeds bestaat uit een foto van de vrouw die de brief leest en een visuele uiting (foto of video) van wat zij met de brief deed, zorgt ervoor dat het mogelijk wordt om zonder verveling urenlang door te brengen in de tentoonstelling.
Andere, kleinere werken zijn ondergebracht in de oude wolhokken van De Pont. Dit over het algemeen wat oudere werk laat net zo goed als Take care of yourself de kracht zien van het werk van Sophie Calle: de mogelijkheid om je als bezoeker toegetreden te voelen tot een ongelooflijke intimiteit en je persoonlijk betrokken te voelen bij vreemden. En hoewel het lijkt of Sophie Calle zichzelf compleet bloot geeft door aspecten uit haar persoonlijke leven zo letterlijk te gebruiken in haar werk blijft ze tegelijkertijd stil op de achtergrond: haar eigen reactie op de brief zullen we nooit lezen.
Subscribe to:
Posts (Atom)